Dagmar Voss » bindingsangst

Hoe komt het nou dat “Adam”, mijn favoriete, maar onbereikbare date blijft en “Herman” me maar niet kan bekoren, hoe aardig hij ook is?

Ja natuurlijk. Ik wil weer eens verliefd worden, wandelingen hand in hand, samen ontbijten op zondagochtend omdat ‘ie is blijven logeren, me de hele dag kunnen verheugen om hem in de avond weer te zien. Ja natuurlijk wil ik dat weer ervaren, net zoals de meeste mensen die al langer single zijn.

Ik ben immers een gewoon mens.
Mensen willen zich verbonden voelen. Dat is heel normaal. Ons instinctieve en evolutionaire brain speelt hier onder andere een rol in. In de oertijd moesten we als mensen bij elkaar zijn, dat was onze overleving. Een ander belangrijk innerlijke drift van “samen willen zijn” is omdat contact met anderen ons minder angstig laat voelen. Mensen zijn gewoon hele sociale wezens. Gezonde en gelijkwaardige en liefdevolle contacten zijn belangrijk in ons leven. En een levenspartner kan hier een belangrijk onderdeel van zijn.

Ik heb geen goed voorbeeld, maar meen nu te weten hoe het wel “moet”.
Maar KOPP zijn en een relatie aangaan is niet altijd zo gemakkelijk. Als kind van een ouder met psychische problemen heb ik geen goed voorbeeld gehad van hoe een goede relatie eruit ziet. Maar gelukkig heb ik geleerd van mijn eigen relaties in het verleden en meen nu te weten hoe ik een relatie voor me zie. Zo wil ik niet meer overmatig voor mijn geliefde zorgen om het hem naar de zin te maken (mijn rol als het kind van vroeger oftewel parentificatie). Ik vind het heel belangrijk om onderling open en eerlijk te kunnen communiceren, zeggen wat men wel wilt en/of niet fijn vindt. Wederzijds vertrouwen en respect, ook van belang. En samen kunnen genieten! Ik heb dus een beeld van wat ik wil in een relatie. Dat is al een eerste stap. Maar vreemd genoeg blijf ik hinkelen en kom niet tot stap 2; een leuke kandidaat vinden! Ik heb het ernstige vermoeden dat hier meer aan de hand is dan ik in eerste instantie wilde toegeven.

Adam en Herman. (meer…)