Hoe komt het nou dat “Adam”, mijn favoriete, maar onbereikbare date blijft en “Herman” me maar niet kan bekoren, hoe aardig hij ook is?

Ja natuurlijk. Ik wil weer eens verliefd worden, wandelingen hand in hand, samen ontbijten op zondagochtend omdat ‘ie is blijven logeren, me de hele dag kunnen verheugen om hem in de avond weer te zien. Ja natuurlijk wil ik dat weer ervaren, net zoals de meeste mensen die al langer single zijn.

Ik ben immers een gewoon mens.
Mensen willen zich verbonden voelen. Dat is heel normaal. Ons instinctieve en evolutionaire brain speelt hier onder andere een rol in. In de oertijd moesten we als mensen bij elkaar zijn, dat was onze overleving. Een ander belangrijk innerlijke drift van “samen willen zijn” is omdat contact met anderen ons minder angstig laat voelen. Mensen zijn gewoon hele sociale wezens. Gezonde en gelijkwaardige en liefdevolle contacten zijn belangrijk in ons leven. En een levenspartner kan hier een belangrijk onderdeel van zijn.

Ik heb geen goed voorbeeld, maar meen nu te weten hoe het wel “moet”.
Maar KOPP zijn en een relatie aangaan is niet altijd zo gemakkelijk. Als kind van een ouder met psychische problemen heb ik geen goed voorbeeld gehad van hoe een goede relatie eruit ziet. Maar gelukkig heb ik geleerd van mijn eigen relaties in het verleden en meen nu te weten hoe ik een relatie voor me zie. Zo wil ik niet meer overmatig voor mijn geliefde zorgen om het hem naar de zin te maken (mijn rol als het kind van vroeger oftewel parentificatie). Ik vind het heel belangrijk om onderling open en eerlijk te kunnen communiceren, zeggen wat men wel wilt en/of niet fijn vindt. Wederzijds vertrouwen en respect, ook van belang. En samen kunnen genieten! Ik heb dus een beeld van wat ik wil in een relatie. Dat is al een eerste stap. Maar vreemd genoeg blijf ik hinkelen en kom niet tot stap 2; een leuke kandidaat vinden! Ik heb het ernstige vermoeden dat hier meer aan de hand is dan ik in eerste instantie wilde toegeven.

Adam en Herman.
Aan datingsites geen gebrek. “Je hebt het voor ’t kiezen, Dagmar”. Precies. En daar gaat het dan ook mis. Tijdens mijn internet-dating-avonturen van de afgelopen jaren, heb ik herhaaldelijk dezelfde ervaringen:
Optie één: Ik stuit op “Adam” de voor mij woest aantrekkelijke man. Hij is het Alfatype waar ik op val; mannelijk, erg zelfverzekerd, stoer, een imposante uitstraling. We hebben dezelfde interesses en wonen niet al te ver van elkaar. Perfect! Dit is ‘m………… Maar tot een ontmoeting komt het zelden want “Adam” is de gereserveerde man waar ik maar geen toegang toe krijg. Hij blijft afstandelijk reageren via de Whatsapp. Een afspraak komt er maar niet van omdat hij te druk is en zijn berichten geven niet duidelijk aan of daar ooit verandering in gaat komen. De onbereikbare “Adam”. Mijn droomman.
Maar nog veel vaker stuit ik op optie twee: “Herman”; de voor mij totaal niet interessante man, waar ik geen uitdagingen in zie en waar ik fysiek niet direct op val. “Herman” ziet mij maar al te vaak wel zitten. Ik wordt overladen met positieve aandacht, complimenten en een mogelijke date lijkt niet ver weg. Waarschijnlijk deze week al. Maar ik haak vrij snel af tijdens de correspondentie de welwillende “Herman”.

Hoe komt het nou dat “Adam”, mijn favoriet, onbereikbaar blijft en “Herman” me maar niet kan bekoren, hoe aardig hij ook is?

Bekend maakt bemind.
Ik heb het duistere vermoeden dat hier de krachten van de verlatings- en bindingsangst op de loer liggen. Bij verlatingsangst treed de kwetsbare, afhankelijke en claimende Dagmar op: “alsjeblieft, zie mij, hoor mij, spreek met me af, laten we kennismaken, we zouden goed bij elkaar kunnen passen als je me maar leert kennen, je zult zien hoe leuk ik ben!” Dagmar vs “Adam”, mijn “redder”. Tevens het oude relatiepatroon tussen mij en mijn moeder: “alsjeblief, zie mij!” Deze houding is mij Bekend en dus Bemind.
Bij bindingsangst treed de niet echt toegankelijke, niet open staande voor een relatie en zelfstandige Dagmar op: “nee dank je, je bent iets te opdringerig, niet echt mijn type, ik zie geen overeenkomsten, we zijn duidelijk geen match!” Dagmar vs “Herman”. Diegene die me mijn vrijheid in de weg kan staan!

Een echte verbinding met alle macht voorkomen!
Zucht, zo kom ik toch nooit aan de man? Klopt. Als de mystieke en duistere kracht genaamd verlatings-, bindingsangst, hechtingsangst aan het werk is, dan zal er geen match ontstaan. Waarom niet?  Hoe werkt dat nou? Dit fenomeen zet ik “onbewust” in met als diepgeworteld doel om een echte verbinding te voorkomen! Want een echte verbinding; gelijkwaardig, oprecht, loyaal, onvoorwaardelijk liefdevol…… wat is dat eigenlijk? Hoe gaat dat? Hoe moet ik mij dan gedragen? Hoe gedraagt de ander zich dan? Kortom, dat ken ik niet. Heb ik nooit ervaren of geleerd. Ook niet in mijn voorgaande relaties. En vandaar mijn angst ervoor. Mijn angst voor het onbekende, voor de overgave, om mezelf te verliezen.  De zelfverzekerde “Adam” zit niet te wachten op een claimende veroveraarster, sterker, daar haakt hij al snel op af. En in de wellicht te vertrouwen, aardige, vriendelijke “Herman” zie ik totaal geen uitdaging of spanning; want spanning; tsja daar draait het om in een relatie, toch???

Veelvoorkomende Volwassen KOPP problematiek.
Hechtingsangst, verbindingsangst of verlatingsangst zijn maar enkele voorbeelden van diverse problemen die zich kunnen voordoen op volwassen leeftijd als je een KOPP bent; een (volwassen) kind van een ouder met psychische problemen. Opgroeien met een psychisch zieke ouder kan heel moeilijk zijn. Je past je gedrag aan op de situatie. De onvoorspelbaarheid van je ouder zorgt ervoor dat je “anders” gaat denken, anders gaat doen. Dit kan zich in je huidige leven op diverse wijzen uiten zoals in je werk, je relatie of je persoonlijke gevoel welbevinden. Ben jij hier nieuwsgierig naar? Ben je zelf een volwassen KOPP dochter en wil je voor jezelf uitzoeken hoe zich dat in je huidige leven uit? Schrijf je dan in voor de workshop: “Een ontrafeling van de wirwar…..”  (nieuwe data wordt binnenkort bekend gemaakt)

Tijdens de bijeenkomsten komen we er samen door middel van oefeningen achter waar je tegenaan loopt en krijg je uitleg wat je daarmee kunt doen. Want pas als je weet wát er aan de hand is, kun je het gericht aanpakken! Voor mij is dat mijn verlatings- en bindingsangst. Waarin de onveilige spanning in relatie blijf opzoeken, omdat het me zo bekend is, maar waarvan ik me moet afvragen hoe gezond deze is. Welk puzzelstukje zoek jij nog om je puzzel bijeen te krijgen, zodat je van je KOPP je Kracht kunt maken?

Voor nu, een warme groet van Dagmar.