Wat doe je als beide ouders er niet voor je kunnen zijn?

Kopp. Kind van Ouder met Psychische Problemen. Mijn moeder was een borderliner. Dat maakt mij een Kopp vrouw. In mijn onderneming onderzoek ik dit fenomeen. Ik breng de worstelingen van de volwassen Kopp vrouw aan het licht. Haar worstelingen zijn: haar zoektocht naar haar identiteit, haar verlangen om gezien en erkent te worden, de overwinning van haar angsten en trauma’s, de wijze waarop zij zich staande weet te houden in het leven. De verhoudingen in haar familie. Door mijn valkuilen en ervaringen met betrekking tot dit thema te beschrijven, hoop ik om herkenning, maar vooral erkenning te geven aan andere Kopp vrouwen.

Het jaarlijkse bezoek van mijn vader.

Sinds ik in Haarlem woon en de afstand tussen de woonplaats van mijn vader en mij drie uur rijden is, bezoeken m’n vader en z’n vrouw mij één keer in het jaar. Dit vindt in de zomer plaats. Zo kunnen ze de dag combineren met een middagje strand en zee.

Onzichtbare loyaliteit.

Een korte schets van de band tussen mij en mijn vader. Er is geen band. Het is een verstandshouding. Na de scheiding van mijn ouders, ik was zeven jaar, heeft mijn moeder het contact tussen mijn vader en mij verboden. Op mijn zestiende was de relatie tussen mij en mijn moeder dusdanig verstoord, dat ik uit huis ben gegaan. Een jaar later heb ik mijn vader opgespoord en ontmoette ik hem weer.
Hij is mijn vader. Er zal wel sprake zijn van een onzichtbare loyaliteit van mij naar hem, waardoor ik destijds naar hem op zoek ben gegaan. Nu, ruim twintig jaar na die her-ontmoeting, heb ik nog steeds geen band met hem. Ik heb nooit geweten hoe het voelt om een vader te hebben. Mijn vader is absoluut niet opzettelijk krenkend of iets in die aard. Maar hij heeft een autoritaire en gereserveerde houding. Ik heb nog nooit een liefdevol woord van hem ontvangen. Maar ik accepteer dat, want zo is hij nou eenmaal. Mijn vader heeft wel humor. Regelmatig kan ik hier om lachen. Maar emoties zijn bij hem moeilijk te bespeuren. Hij lijkt puur rationeel te zijn.

De automatische vaderrol.

Bij mijn vader geldt: als iedereen maar hard genoeg werkt, zich gedisciplineerd gedraagt, problemen negeert en handelt naar ratio, dan wordt het leven naar behoren geleefd. En dat is volgens hem goed. Mijn vader bezit totaal niet de capaciteit om mij te voorzien in emotionele steun. En nu moet ik even heel goed nadenken want, welke steun blijft er dan over van een ouder? Opvoedkundig was hij niet. Toch neemt hij automatisch een rol aan. Namelijk die van een vader. En dat doet hij nou eenmaal op zijn eigen wijze. Intussen, ik ben nu achtendertig, probeer ik zo min mogelijk onder de indruk te raken van zijn kritische houding. Ik probeer er het beste van te maken als we contact hebben.
De hang naar erkenning.
Gisteren tijdens zijn bezoek aan mij, liet ik hem stukken van mijn werk zien. We hadden elkaar immers een jaar niet meer gezien. Als “goed en verantwoordelijk kind” wil ik hem laten weten waar ik mee bezig ben op ‘t moment. Ik pak de werkmap van mijn eerste workshop die ik gemaakt heb “Nee leren zeggen vanuit je kracht”. Ik gaf de map niet aan hem maar hield hem vast, omdat hij er waarschijnlijk niet in zou gaan bladeren of er vragen over zou stellen. Ik liet mijn website zien, waar ik druk mee bezig ben geweest de afgelopen tijd. Stilte. De pijnlijke stilte waarin ik zijn kritiek voel. Hij vraagt of ik hier ook geld mee verdien, of dat het “zo maar” is. “Zo maar” duidt aan dat ik me volgens hem met iets bezig houdt, wat in zijn ogen niet zinvol is. Ik werk immers niet voor een baas waar ik veel geld mee verdien en of waardoor ik me een eigen auto door kan permitteren. Ondernemen en zo mijn passie uitdragen, wordt door mijn vader als onserieus ervaren. En zo wordt ik wederom niet erkent in mijn zijn. Mijn zijn als dochter.

Goede ondersteuning, lieve vrienden.

Als kind heb je liefde, positieve aandacht, emotionele ondersteuning, aanmoediging en bevestiging nodig. Ook in je volwassen leven. Krijg je dat niet, dan is er kans dat je vaardigheden mist om gelukkig in het leven te staan. Je moet dan behoorlijk knokken om je leven op de rit te krijgen, het zo te houden, je emoties leren plaatsten, opmerkingen van anderen leren interpreteren, jezelf leren waarderen, je perfectionisme onder controle krijgen en ga zo maar door. Goede ondersteuning hierbij is heel erg belangrijk. En als je ouders dat niet kunnen? Dan zoek je dat bij iemand anders.
Als mijn vader en z’n vrouw weer richting het zuiden rijden, besluit ik om een goede en lieve vriendin op te bellen en mijn hart te luchten. Heerlijk, ze luistert naar me, vindt het naar voor me. Tevens vertelt ze me wat een ongelooflijke kanjer ik ben. Dat ik ondanks mijn ouders, die helaas niet bekwaam waren om mij liefdevol en verantwoord op te voeden, nu toch een zelfstandige vrouw ben die zich ontwikkelt heeft tot een lief en waardevol mens voor haar omgeving. Zo, dat doet me goed. Het is nog altijd moeilijk om het echt te voelen en te geloven. Maar ik weet dat ik het goed doe. Door te praten met mijn lieve vriendin, ga ik het ook weer voelen.

Wat doe je als je ouders je niet erkennen in je zijn.

Geen fijne jeugdherinneringen hebben, omdat je moeder psychisch ziek was en je vader je ook niet kon ondersteunen. De nasleep van de jeugd waar Kopp vrouwen mee worstelen is lang en complex. Ik heb geleerd dat het van levensbelang om:

•  Je te omgeven door lieve en positieve mensen.
•  Vriendschappen aan te gaan en te onderhouden.
•  Leren om je vrienden te vertrouwen. (niet iedereen laat je in je leven in de steek, je moet alleen mensen vinden die het goede voorbeeld geven!).

Mijn naam is Dagmar Voss. Ik ben maatschappelijk werker. Mijn missie is om:
volwassen dochters van ouders met psychische problemen te leren om ervaringen uit het verleden om te zetten in eigen kracht. Zo krijgen zij eindelijk het geluk dat ze verdienen.

Ik noem dit van Kopp naar Kracht.

Wil jij op de hoogte blijven en tips en inspiratie ontvangen over Kopp? Schrijf je hier in voor mijn Inspiratieblog.

In mijn nieuwste workshop leer ik je om Nee te leren zeggen vanuit je kracht. Wil je hier meer informatie over? Neem dan hier contact met mij op.

Een warme groet van Dagmar.